Redirect!

Hayun! Hindi ko natupad ang pangarap ko for this year na maging huling blog ko na itong The Coffeeholic. Dahil diyan, gusto ko kayong anyayahan na magbasa ng mga horror stories ko dito sa pinakabago (at sana, pinakahuling)blog ko:

IMAGINAGERIE

Salamat sa pag-tangkilik!

Jeepney Kids

While on a jeepney ride going home, I sat beside two families. The family farthest from me had a little girl who was out of control. She would switch from one side of the vehicle to the other, deaf to the scolding of her mother and father. On the other hand, the family sitting just next to me had a behaved little boy. He was just curiously looking at the little girl who was already throwing a tantrum.

With an exasperated voice, the mother of the little girl said, “Look at the baby boy. He’s so behaved.”

Just then, a smile spread through the faces of the little boy’s parents, clearly, because of pride.

I didn’t know what to think. It was one of two things: feel happy for the parents who had the behaved little boy or feel sorry for the parents who had a gremlin for a baby girl.

I can’t wait to have kids.

Maling Akala

Natatandaan ko pa na nag-post ako ng mga "coming soon" dito sa blog ko. Sabi ko, makakapag-post na ako ng marami pag-dating ng summer term ng mga American students ko pero hindi pala. Since na-promote ako, marami pang ibang nangyari sa pag-unlad ng career ko.

Una, nag-rerecruit na rin ako for the writing consultant post. Dahil 50 ang kailangan kong makuha, araw-araw, busy ako sa pagtetest, pag-iinterview, at pag-papasa ng mga applicant.

Pangalawa, malapit na akong mag-birthday kaya ayan, medyo depressed mode na naman ako. Lagi naman eh. Just before I have my birthday, I feel depressed.

Pangatlo, nagamot ata ng pagiging workaholic ko ang pagiging insomniac ko. Ayan, wala tuloy akong time para mag-blog. Kahit nga Sunday, hindi ako nakapag-online -- ngayon lang.

I hope to make it up to myself and my readers in the coming days. Ewan ko lang kung kailan yon.

Jeepney Fare Blooper

After watching numerous films, I’ve always associated bloopers to the ending credits. While the ending credits roll, there are short snippets of film where the actor would forget a line or the actress would suddenly laugh out loud without any warning. I’ve always thought that these bloopers wouldn’t happen to me. However, much to my terror and surprise, I had a blooper while going home earlier.

Like the past few weeks, I hitch a ride with my friend, Philip. Usually, he would drop me off along the Alabang-Zapote Road, but tonight, he had to go to Manila, so he dropped me off at the parking lot of the Festival Mall where vans stay in makeshift terminals, ready to ferry passangers from Alabang to Cavite.

I boarded one van, and I immediately prepared my fare for the van. I got my wallet out, and I took P40 out of my wallet. I figured that with the P5 change that I was supposed to receive back from the dispatcher, I would have P7 left, just enough for a jeepney ride to my house. However, much to my terror, surprise, and dread, I sat in the van, wide-eyed and horrified, shaking my head in disbelief — I only had P1 left in wallet!

That will make a measly P6, P1 short of the minimum fare to get to my house!!!

I tried to curb the rising panic in my head, thinking fast and furiuosly for solutions, and I came up with two:

a. text my sister, ask anybody from the house to fetch me at the van terminal in Cavite
b. text Donna, who lived near the terminal, and ask for P1
c. beg for P1 from a random stranger
d. walk home

Since the last option was not an option becuase I felt too tired to walk, I opted to do both a and b. I texted my sister and Donna. Donna didn’t reply soon enough, and my sister told me that my mom and dad said to just take a tricycle and they’d pay for it when I got home. Good thing that I took their suggestion becuase after a few minutes, Donna replied that she wasn’t home yet.

While I was in the van, I felt really downtrodden because I felt so poor. I was desperate to get home, enough to have considered option d, but I stuck with my pride, and just got the tricycle. When I got home, my mom was sitting in front of the house, ready with the fare, laughing at what happened to me. My uncle told me to always bring spare change in my bag and let them just jingle in it for crises like this while laughing mockingly. Then, I posted this experience in my Facebook page, and my sister mocked me too, saying “Bwahahaha!”

Gosh! I really didn’t think that a blooper like this would happen to me, but nevertheless, this experience made me realize that I need to really prepare for events like this.

Isang Kwentong Bayan ng Alabang

Nung Biyernes, habang nag-lulunch kami sa opisina, gumawa ako ng kwento tungkol kay Jennie (na ipapublish ko din dito, malapit na). Dahil sa kwento ko, naalala daw niya ang isang kwentong narinig niya nung siya ay bata pa tungkol sa isang mayor sa Alabang.

Heto ang kwento:

Noong unang panahon, may isang mayor sa Alabang na kilalang masama ang ugali. Dahil siya ay mayaman at makapangyarihan, palagi siyang pumupunta sa pampang ng Laguna de Bay para mangolekta ng tong. Wala namang pera ang mga mangingisda kaya ang huli na lang nila ang kanilang ipinambabayad sa sakim na alkalde. Ganito ang kalakaran ng buhay ng masamang mayor.

Isang araw, nang ang mayor ay nasa kanyang ruta ng pangongolekta ng tong, may lumapit sa kanyang batang babae.

"Mama, mama, pwede po ba akong manghingi ng isda?" ang tanong ng batang gusgusin.

Tiningnan ng mayor ang bata at sinabing, "Ah isda ba kamo? O heto!"

Imbis na ibigay ng maayos, isinaksak ng mayor ang isang bangus sa bibig ng bata at lumakad na papalayo. Subalit nang siya'y lumingon para tingnan kung sinusundan pa siya ng bata, wala na ang bata sa pampang.

Makalipas ang isang linggo, nagka-cancer ang mayor - cancer sa lalamunan. Gamit ang kanyang yaman at impluwensiya, nagpagamot ang mayor sa mga ispesyalista. Nang hindi kinaya ng mga doktor dito sa Pilipinas, nangibang-bansa ang mayor para magpagamot. Pumunta siya sa America pero hindi na rin nila magamot ang kanyang cancer dahil malubha na ito. Di nagtagal, namatay ang mayor.

Marami sa mga sumubaybay sa mayor ang nakaisip na maaaring may kinalaman ang batang babaeng sinaksak niya ng bangus sa bibig. Ipinagtanong nila kung sino ang bata sa lahat ng tao ngunit walang nakakakilala sa batang ito. Ang lumabas pa nga sa mga imbestigasyon ay wala talagang batang katulad ng kanilang nilalarawan.

Pagkatapos ko marinig ang kwento, kinilabutan ako. Hindi ko alam kung bakit, pero siguro nga, mahiwaga ang bata. In fact, ito ang theory ko:

Mula sa pagkaluklok ni Maria Makiling sa tuktok ng kanyang bundok, natanaw niya ang alkalde. Gusto siguro niyang parusahan ang mayor pero, siguro, binigyan pa niya ng pagkakataon. Siya ay bumaba ng bundok para bigyan ng pagkakataong magbago ang mayor gamit ang pagsubok sa kabaitan ng mayor. Kaya lang, hindi naging mabait ang mayor kaya ayun ang inabot niya.

Ang Credit Card Joke (featuring Bianca)

Kanina, sa office, natawa ako sa sinabi sa akin ng isa kong kaibigan, si Bianca. Natawa ako dahil sobrang ironic ng sinabi niya sa akin.

Nitong nakalipas na linggo, hindi nga lang ako sigurado kung anong araw, nag-break sila ng 3-year long boyfriend niya. Dahil depressed ang bata, naisipan niyang mag-mope around at mag-internet ng sagot sa kanyang problema. Sa di inaasahang pagkakataon, napadpad siya sa isang forum tungkol sa mga rules pagkatapos ng break-up. Kung hindi ako nagkakamali, tungkol iyon sa "no contact rule" pagkatapos ng break up. May isang nagpost at nabanggit doon ang isang title ng libro, "It's Called a Break-up Because It's Broken."

Dahil sa daming nag-react na maganda tungkol sa book, ginusto ni Bianca na bumili rin non. Kanina, habang nag-fifill up siya ng online order form para sa book, sinabi niya:

"Gamitin ko kaya ang credit card ni ____ para bilhin tong book?"

Aba! Pagkatapos kong marinig yung sinabi ng loka, natawa na lang ako. Ironic, ika nga. Paano kung itinuloy niya nga ang pagbili dun sa book gamit ang credit card ng ex niya? Naiimagine ko na ang mangyayari. Lalabas sa credit card bill yung title ng book at mapapakamot na lang si ____ dahil nagawa pa ni Bianca na gamitin credit card niya sa pag-bili ng librong tutulong sa kanya mag-move on.

Pakiramdam ko lang, baka ito na ang pinakamalaking joke na maaalala ko tungkol kay Bianca. Baka nga hanggang uugud-ugod na kami, ito pa rin ang joke na pagtatawanan namin ng malupit. Sana lang, makapag-move on na ang Biankikay namin para hindi na siya sad. Higit sa lahat, sana hindi rin niya gawin yun kasi baka hulihin siya ng pulis sa paggamit ng credit card ng iba.

Ngayon ko lang din na-realize: mahirap palang makipag-break. Nakaka-depress. Nakaka-sira ng ulo. Higit sa lahat at kung may credit card ka, mahirap pala na alam ng girlfriend ang credit card number mo. Ikaw na ang nawalan ng girlfriend, ikaw pa ang magbabayad para mag-move on siya. Hehehe!

A Question On Break Ups

It takes a terrible amount of mighty bond to fix a broken vase, but isn't it much simpler to buy a new one?